ประสบการณ์อันล้ำค่าที่บรูไน

เมื่อพูดถึงเรื่องอาหาร ร้านอาหารในเมืองหลวงหลายร้านมีเจ้าของเป็นคนเชื้อสายจีน ซึ่งเป็นลักษณะเด่นทั่วไปของผู้ประกอบการในหลายชาติอาเซียน ร้านอาหารในบรูไนจะเป็นที่สังสรรค์พบปะกันของทั้งคนในครอบครัวหรือเพื่อนฝูง เนื่องจากในบรูไนไม่มีสถานบันเทิงเริงรมย์ ดังนั้นร้านอาหารจึงกลายเป็นพื้นที่สาธารณะที่สำคัญของชาวบรูไน

ผมสังเกตว่าตั้งแต่ช่วงเวลาเย็นจดค่ำ ผู้คนล้อมวงพูดคุยกันสนุกสนานบนโต๊ะอาหาร อาหารที่เป็นเมนูเด่นของที่นี่ นอกจากอาหารจีนทั่วไป ก็น่าจะเป็นเมนูแกงปลา ใส่ผักกระเจี๊ยบและมะเขือ ใส่กะทิและมีเครื่องปรุงผงกระหรี่เป็นส่วนประกอบสำคัญ ทำให้มีรสชาติเผ็ดร้อนและเคลือบมันจากการเคี่ยวกะทิ โดยมีชาร้อนเสิร์ฟลดความมันเลี่ยน

ในบริเวณย่านธุรกิจใกล้ที่พักที่เรียกว่า The Mall Complex มีร้านข้าวมันไก่อยู่ร้านหนึ่ง พวกเราไปรับประทานกันในมื้อกลางวัน ข้าวมันไก่ที่ขายในบรูไนเหมือนข้าวมันไก่ที่ขายในสิงคโปร์ ช่วงกลางวันขายดีมาก มีคนเข้ามารับประทานจนโต๊ะแทบไม่ว่าง พวกเรายืนรอพักหนึ่งพอมีโต๊ะว่างจึงรีบจับจองที่นั่งทันที ข้าวมันไก่ของร้านนี้ เนื้อไก่นุ่มกำลังดี ส่วนข้าวก็ไม่หุงจนแฉะเกินไป

หลังจากที่คณะเราเดินทางกลับจากการเยี่ยมชมมหาวิทยาลัยบรูไนดารุสซาลาม พอมีเวลาเหลือก่อนอาหารมื้อเย็น จึงตกลงกันไปชมมัสยิดอันเก่าแก่และยิ่งใหญ่ของบรูไน นั่นคือ มัสยิดสุลต่าน โอมาร์ อาลี ไซฟุดดิน (Sultan Omar Ali Saifuddin Mosque)ซึ่งเป็นมัสยิดใจกลางเมืองหลวง ตั้งอยู่ติดกับแม่น้ำบรูไน มีสัญลักษณ์โดดเด่นก็คือ โดมทองคำตั้งเด่นตระหง่านมองเห็นได้แต่ไกล

ด้านหน้ามัสยิดซึ่งหันเข้าหาแม่น้ำบรูไนมีสถาปัตยกรรมสร้างเป็นเรือลอยอยู่ในสระน้ำ นับว่าเป็นอีกหนึ่งสัญลักษณ์ของมัสยิดแห่งนี้ เมื่อเดินเข้าไปข้างในซึ่งเปิดแอร์เย็นฉ่ำ เหมาะสำหรับเป็นที่พำนักจิตใจให้เย็นสงบ ข้างในของมัสยิดประดับด้วยหินอ่อนและกระเบื้องสีสวยงาม ถือเป็นสถาปัตยกรรมชิ้นเอกของบรูไนแห่งหนึ่ง

วันรุ่งขึ้น พอเสร็จสิ้นภารกิจที่ธนาคารอิสลามแห่งบรูไนดารุสซาลาม (Bank Islam Brunei Darussalam: BIBD)พวกเราหวังว่าจะแวะชมพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติของบรูไน แต่น่าเสียดายที่ระหว่างนั้นกำลังปิดปรับปรุง พวกเราจึงต้องแวะชมพิพิธภัณฑ์เครื่องราชูปโภคของสุลต่าน (Royal Regalia Museum) แทน

พิพิธภัณฑ์แบ่งการจัดแสดงเป็น 2 ส่วน ส่วนแรกเกี่ยวกับพระราชประวัติ เครื่องราชูปโภคและของที่ระลึกซึ่งสุลต่านได้รับมอบจากประมุขแห่งรัฐ และผู้นำจากประเทศต่างๆ ส่วนที่ 2 จัดแสดงเกี่ยวกับพัฒนาการทางประวัติศาสตร์ของบรูไนในช่วงสมัยต่างๆ

พิพิธภัณฑ์แห่งนี้มีความยิ่งใหญ่โอ่อ่ามาก พวกเราเดินชมกันอย่างเพลิดเพลิน โดยเฉพาะส่วนการจัดแสดงของขวัญและของที่ระลึกจากผู้นำประเทศต่างๆ ที่มีการแลกเปลี่ยนการเยือนกัน ซึ่งแต่ละชิ้นล้วนแล้วแต่วิจิตรงดงามสมเป็นของล้ำค่าจากนานามิตรประเทศ พวกเรายังได้ชมของขวัญซึ่งในหลวงของเราทรงมอบให้องค์สุลต่านบรูไนด้วย เป็นขันเงินใบใหญ่ ฝีมือการตีและขึ้นรูปวิจิตรบรรจงงดงามไร้ที่ติ เรียกได้ว่าเป็นบุญตาจริงๆ เจ้าหน้าที่ผู้ให้บริการที่นี่ยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นกันเอง อีกทั้งพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ยังให้บริการฟรีสำหรับชาวบรูไนและนักท่องเที่ยวต่างชาติด้วย

สถานที่ท่องเที่ยวอีกแห่งหนึ่งที่จะพลาดไม่ได้เลยเมื่อมาถึงบรูไนคือการล่องเรือชมหมู่บ้านกลางน้ำที่ใหญ่ที่สุดในโลกที่รู้จักกันในชื่อ กัมปงไอเยอร์ (Kampong Ayer) เป็นชุมชนขนาดใหญ่ตั้งอยู่ใกล้ๆ บริเวณปากแม่น้ำบรูไน ตรงบริเวณท่าน้ำจะมีเรือของชาวบ้านมารอให้นักท่องเที่ยวเรียกใช้บริการ พวกเราไม่รอช้ารีบตกลงราคาเสร็จสรรพก็ออกแล่นเรือ

ไกด์นำเที่ยวประจำเรือเล่าให้ฟังว่า จำนวนบ้านทั้งหมดในชุมชนกัมปงไอเยอร์มีราวๆ 4,000 หลังคาเรือน และมีประชากรประมาณ 20,000 คน ในกัมปงไอเยอร์มีหมู่บ้านรวมประมาณ 40 หมู่บ้าน สังเกตได้จากศาลาหลังเล็กๆ ที่ยื่นออกมากลางแม่น้ำ นอกจากนี้ยังมีมัสยิดกลางน้ำ มีโรงเรียนสำหรับเด็กๆ ในชุมชนด้วย แม้ว่าทางการจะพยายามสร้างที่พักบนบกที่เป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ด้วยวิถีชีวิตของการเป็นชาวน้ำ ดังนั้น บางส่วนจึงปฏิเสธการไปอยู่อาศัยบนบก

คนขับเรือพาเราไปชมพระราชวังเก่าขององค์สุลต่านก่อนที่จะทรงย้ายไปพำนัก ณ พระราชวังปัจจุบัน พวกเรายังได้แวะชมพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นของชุมชนกัมปงไอเยอร์ ซึ่งจัดแสดงภาพถ่ายและแบบจำลองวิถีชีวิตชาวน้ำบรูไน ส่วนโถงกลางมีจอโทรทัศน์เปิดวิดีโอบรรยายประวัติความเป็นมาของกัมปงไอเยอร์ให้รับชม

ใครหลายคนอาจจะไม่คิดว่าบรูไนจะเป็นจุดหมายในการท่องเที่ยวของตัวเอง อย่างไรก็ตาม บรูไนสามารถเป็นจุดเริ่มต้นการท่องเที่ยวบนเกาะบอร์เนียวได้ โดยสามารถเดินทางต่อไปยังมาเลเซียหรืออินโดนีเซียแบบคณะเราที่ต่อเที่ยวบินไปยังรัฐซาบาห์ของมาเลเซีย

ไว้โอกาสหน้าผมจะเขียนเล่าความประทับใจและความตื่นเต้นในการขึ้นยอดเขาคินาบาลูที่รัฐซาบาห์ครับ